Maandag 28 juli “Brommerrieden en dolfijntjes kieken”

D-day. Vandaag is de dag, erop of eronder. Gaan we die verrekte dolfijnen zien waarvoor we al negen uur in de bus hebben gespendeerd? Gisteravond appte ik al met zus Pauline die het geluk had ze 6 jaar geleden te spotten. Ook Anita en Miriam zijn benieuwd of we het minder goed gelukte neefje van Flipper mogen gaan aanschouwen….

Leuk he? Ik heb de cliffhanger knop ontdekt

Via ons guesthouse, het Le Tonlé, dat tevens een opleidingscentrum is, huurt Chris een scooter. We gaan zelf op zoek naar het dorp Kampie, dat bootjes verhuurt inclusief kapitein om de Mekong over te varen op zoek naar deze bijna uitgestorven zoetwaterdolfijnen. Tijdens de Pol Pot tijd zijn er veel Irrywaddy dolfijnen afgemaakt (t.b.v. Olie) en er leven er nu nog maar tientallen.

Ik vind het scooterrijden hier erg leuk, ik zie van alles en ik moet uitkijken dat ik niet stik in vliegende gevaartes want soms hangt mijn spreekwoordelijke bek open van verbazing.
Zo vind ik de onderkomens waar de mensen hier in leven weinig verschillen van iets dat ik een krot zou noemen. Houten hutjes op palen, zonder ramen en zonder iets als een voorgevel. Je kijkt zo het hutje in. In sommige hutjes (of moet ik het nou gewoon huizen noemen?) zijn bedrijfjes gevestigd.
Zo zag ik een kapster aan het werk, en even verderop een barbier. Ook een naaiatelier en -ik lieg niet!- een tandarts kwam voorbij. Compleet met felle lamp en tandarts achteruit lig stoel. Beetje bizar (cultuurshockje).

Elk huis heeft een (of meer) eigen asbakkenrassen hond rondlopen. De teefjes met enorme tietjes maar de puppy’s zijn nergens te bekennen. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat deze puppy’s aan spiesjes eindigen.
Dan de mensen; vrouwen en kinderen lopen de godganse dag in pyjama, inclusief opdruk van Thomas het locomotiefje of een Hello Kitty achtige variant. Misschien is het een statussymbool? “Kijk mij, ik hoef niet te werken!” Ik weet het niet.

Enfin. We rijden en rijden maar geen dolfijn spot plekken. We besluiten om te keren, we zijn er vast aan voorbij gereden. Ik zie dan een plek waarvan het nog het meest op een samenkomst van mensen lijkt en we rijden eropaf. Ik heb gelijk, hier is de ticket office. We kopen een kaartje voor 90 minuten varen. Kost ons 18 dollar.
We worden naar links gedirigeerd en lopen tussen de koeien door, over houten planken (toch kletspoot gehaald) naar de kant van de gigantische rivier Mekong. We stappen in een geel gevaarte met stuurman en gaan varen.

De rivier heeft een behoorlijke stroming en we gaan eerst langs de kant, vervolgens steken we een deel van de rivier over, tussen eilandjes door. Nog geen dolfijn. We varen en varen en varen. Geen dolfijn. Ik begin me af te vragen hoe erg we zouden balen als er geen dolfijn gespot zou worden vandaag. Gaan we dan morgen weer? Zeggen we tegen de stuurman dat hij moet blijven varen totdat we die verrekte dolfijnen tegenkomen? Gaan we uiterst sjagarijnig weer 9 uur de bus in, terug naar Phnom Penh? Ik filosofeer nog even door.

Chris is als een ware paparazzo in de weer met zijn camera.
Elk boomstammetje lijkt ineens een vin of heeft andere dolfijnachtige eigenschappen.
Maar dan…. Finally! We spotten ze, of in ieder geval, onze stuurman! Behendig manoeuvreert hij het bootje tussen eilandjes door en zet de motor uit. Hij peddelt richting boom en legt aan zodat wij kunnen aanleggen. Met ons arsenaal in de aanslag; Ipad, spiegelreflex, gopro en telefoon camera.

We zien eerst een groepje van drie dolfijnen. Een stel; moeder en kind (hoe noem je zoiets?! Zuigeling? Puppy? Gup?) en een dolfijn die solo opereert.
Om en om komt er iets boven, een grijsachtige glimmende kale kop met spuitgat en bijbehorend “ssppprrrffffff” geluid. Dan de rest van het glimmende lijf inclusief vin dat allemaal in een sierlijke beweging onder water verdwijnt.

Ik maak foto’s met de ipad, Chris heeft zijn camera in de aanslag.

De ipad levert niks geschikts op, Chris heeft wel wat vast kunnen leggen.

Serene rust en af en toe “sssppprrrfffff”, leuk man! Na een tijdje zien we een ander groepje dolfijnen en de stuurman maakt ons los vande boom en peddelt wat met de dolfijnen mee. Het lijkt wel een heeeeel relaxte gondelvaart zo. Ik realiseer me nu dat ik al een hele tijd niet zo’n rust heb ervaren tijdens deze reis. “Sssppprrrfffffpppffttt”, daar was er weer eentje, alleen deze klonk wat verkouden.

In de verte zien we de lucht grijzer worden en de stuurman geeft aan dat het wel eens flink kon gaan hozen, dus, na een dik halfuur meditatief dolfijnen kijken, gaat de motor weer aan.
De wolken lijken ons in te gaan halen en ook zien we wat onweer, dus de stuurman legt aan aan een eilandje en vlak daarna barst dan ook het noodweer uit.

Na een douche van zo’n tien minuten varen we verder. En dan komt deel 2 van de bui. Maar ja, we zitten nu midden op de rivier! dus varen we door. Met een grijnzende stuurman.

Eenmaal aan de wal (het plenst nog steeds!) stop ik de beste man nog een dollar toe en we lopen door hetzelfde blubberveld, maar nu zonder koeien, richting bewoonde wereld.
Daar zien we een veel te kleine hond een teef bestijgen, op naar weer een lading spiesjes, mocht hij erbij kunnen en niet steeds uitglijden

We schuilen even en als het droog genoeg is stappen we weer op de scooter.
Het is vandaag nationale blije hondjes dag, want ik zie nog 3x eenzelfde soort schouwspel. Dat vind ik een goede score, alle andere dagen was hiervan niks te merken.

Bij het guesthouse aangekomen doen we een kort dutje, oude mensen dat we zijn
Daarna regelen we de trip naar de volgende bestemming. We boeken een busje naar Phnom Penh maar boeken dit weer om naar Siem Reap, dit lijkt toch een snellere optie omdat we uiteindelijk in Ko Chang willen uitkomen.

We touren nog wat op de scooter, eten bij een ander guesthouse een niet indrukwekkende hap en zien geen zonsondergang.

Inmiddels is het lekker afgekoeld, door de bui van vanmiddag en ook nu, 21.00 ‘s avonds, regent het nog goed door. We pakken zo onze tassen in, morgen om 7.00 zal er een busje klaarstaan om ons mee te nemen naar Siem Reap. Kunnen we daar mooi nog even die kweene een mep verkopen die ons een roestige armband verkocht

Trusten!