Dinsdag 29 juli “Van Kratie naar Siem Reap”

We zitten iets voor 7 aan het ontbijt, wetende dat we hier nog wel even de tijd hebben voordat de bus op de stoep van het hotel staat. We bestellen beide een heerlijke Baquette met een kop thee. Lekker wakker worden zo he? Met het ontbijt achter de kiezen zien we de minivan aan komen rijden. Engelengezang op de achtergrond. Dit is nog eens een minivan

We stappen in in een heerlijk comfortabele bus, waar al twee dames op leeftijd hebben plaatsgenomen. De chauffeur vertelt ons in vloeiend Engels dat we nog twee stops zullen maken in Kratie voordat we zullen vertrekken naar Siem Reap,een reis van slechts vijf uur. Dikke prima! Zijn bijrijdster voorziet ons van een verfrissingsdoekje en een fles gekoeld water. We worden uitgezwaaid door de leerlingen van het Tonle guesthouse en we gaan op pad, Siem Reap, here we come! Wat een comfortabele reis, ik kan zelfs het blog updaten via de wifi aan boord na een tijdje dut ik lekker weg…

…Op de achtergrond hoor ik Manu Chao, wat toevallig, hetzelfde nummer als de wekker van Chris! Wacht even…het ìs de wekker van Chris.
Ik lig weer in de kamer in het Tonle guesthouse.

Over een half uur moeten we aan het ontbijt zitten, of wat daar voor door gaat. We douchen en pakken de tassen.

Half acht komt er een busje voorrijden. Deze bus heeft al een flink aantal passagiers aan boord, vaders, moeders, oma’s, kinderen, zakken rijst… We stappen erbij.
Onze tassen worden onderin de bus gepropt, waar nog ruimte is. We doen nog een stop en er komen twee Nederlanders bij, we zagen ze gisteren al bij de dolfijnen voorbij varen. Verderop pikken we drie Fransozen op. Nu zitten we toch wel vol?! Maar nee, er kan meer bij! Een complete familie moet nog in het busje gepropt worden, inclusief schilderijlijst (!?). De Nederlandse man maakt wat stampij dat hij heeft betaald voor een stoel, niet een halve stoel!

Het wordt warm en vol in de bus. Ik krijg een licht paniekaanvalletje en ik wil de bus uit! Wat een drama. Chris ziet het en neemt me mee, dan maar een taxi.
Buiten de bus is het al snel duidelijk dat we niet bij de tassen kunnen, alles is ingesnoerd als de rollade op zondag bij oma.
In de bus zijn ze aan het tetrissen met mensen en we stappen toch maar weer in. Ik weet niet of onze moeders ons hier toestemming voor zouden hebben gegeven…

We gaan weer rijden, het lijkt er op dat we nu de grote weg op gaan. Ik voel me als een kruising tussen een deelnemer van het spelprogramma “Wedden dat”… (Ik 18 mensen in een minivan kan stouwen) en GTA; al toeterend crossen we slingerend over de wegen van Kratie en verder.
Had ik al verteld dat de chauffeur maar één hand heeft?!

Als we goed en wel op pad zijn, rijden we een dorp in, zeker een binnendoorroute? We stoppen bij een marktje en er blijken nog eens drie personen bij te moeten. Dat gaat toch niet lukken? Oh jawel, dan kennen wij deze Cambodjanen nog niet….

Met z’n allen als sardientjes in een blik gaan we verder. Maar ja, die markt hè? Die staat toch in de weg… Onze onehand maakt wat stampij en gaat dan wat parasolletjes eigenhandig verplaatsen. Een vrouw lijkt te klagen (zo goed is mijn Cambodjaans ook niet, misschien complimenteerde ze hem ook wel…) en hij geeft de vrouw zijn businesscard. Zo, opgelost! En we gaan verder.

Weer hetzelfde verhaal als eerdere reis verhalen, bumpy road, rochelende omaatjes en stops met cultuurshocks. Ik zal jullie er niet weer mee vermoeien.

We stoppen nog bij een brug in aanbouw. Hier proberen wat mislukte Bob de bouwers een enorm betonnen gevaarte op zijn plek te takelen. Het lukt ze uiteindelijk niet en deze hele grap kost ons een half uur.

Ik lees nog een Nikki french boekje uit op de ipad en ga dan nog een aflevering van Dexter kijken. Midden in de finale van de één na laatste aflevering van het laatste seizoen hoor ik Chris zeggen dat we er zijn. In Siem Reap. Ik herken echter niks.

Schijnt dat onehand ons hier uitzet, Omdat we het laatste eindje met een gratis tuktuk verder kunnen. Tsja. Onder voorwaarde dat we dan bij die tuktukker een reis boeken door Angkor. Dank je de koekoek. Hotel, nu!
Dat kost ons dan een hoop meer dollars dan het waard is, we hebben al 9 uur gezeten dus even wandelen is pas de problem! So looooong, gaayyyboyyzzz! (Citaat The Hangover)

Samen met de andere Nederlanders lopen we een eindje, totdat we beiden een tuktuk vinden voor een schappelijke prijs.

Bij het hotel aangekomen krijgen we een andere kamer toegewezen dan dat ik via booking.com heb gereserveerd, na het douchen even verhaal halen en we hebben weer een goede korting in de pocket.

Op naar pubstreet! Die verse springrolls roepen onze naam, we komen er aan, babies! (Hoewel stiekem die van Noëlle nog wel lekkerder zijn)

Onderweg informeren we bij een tourist office naar de mogelijkheden om a.s.a.p. In Trat/Ko Chang aan te komen. We denken er even over na, weer de bus in, voor elf uur, is misschien wat te veel in twee dagen. Eerst eten.

En pinnen! Wat een drama om een geschikte ATM te vinden, dat gewoon dollars wil uitspugen aan deze trouwe ING klanten.
Met hulp van een ouwe Nederlandse hippie vinden we een geschikte flappentap. Hoeraaa, Chris gooit voor nu zijn hippie vooroordelen aan de kant! (Met een welgemeend excuses aan hippie lezers van het blog, eerder deze reis)

Okee, eten, bier, Chris doet nog een kikker en we lopen langs de nightmarket, op naar het hotel. Met tuktuk voor one dollaa.

Morgen rustig aan, reis en hotel regelen en mentaal voorbereiden op weeeeeer aan lange rit.

Foto’s komen zijn er, maar wifi is hier prut.

Trusten!